? زمانش رسیده است که به امام زمان علیه‌السلام روی آوریم. زمانش رسیده است که از او غافل نباشیم.
او را امام زمانِ خود بدانیم نه آینده.

او را به آخر صف نفرستیم آنجا که می‌گوییم: معلوم نیست امام زمان حالا حالاها ظهور کند، معلوم نیست کِی بیاید، هنوز خیلی مانده، دنیا آماده نیست و دهها سخن دردآور و ناامید کننده.

? مگر ما تعیین کننده‌ی وقت ظهور آن حضرت هستیم که چنین با ناباوری درباره‌ی ظهور مقدسش حرف می‌زنیم و آن را به آینده‌های دور می‌اندازیم.

آن حضرت پس از چند هزار سال که انبیاء علیهم‌السلام نوید ظهورش را دادند و پس از 255 سال که اجداد طاهرینش به قصد زمینه‌سازی برای ظهورش تلاش و فعالیت کردند به سرِ صف رسید و انتظار به سر آمد و خداوند با معجزات بزرگی او را به دنیا آورد تا پس از شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام «اگر مردم او را یاری کنند و بخواهند» قیام فرماید و جهان را پر از عدل و داد نموده و حکومت جهانی حق را تا قیامت مستقر نماید. ولی به مجرّدِ رسیدن آن حضرت به سر صف، سستی و جهالت مردم او را به آخر صف فرستاد و لابد همین حرفی که ما هم‌اکنون می‌زنیم (و می‌گوییم هنوز وقت ظهور امام زمان علیه‌السلام نیست و…) را مردم آن روز زدند و او را به نسل‌های آینده حواله دادند.
مجدداً آن حضرت حدود یکصد و پنجاه سال پس از آن برای نسل‌های بعد پیام دادند که اگر یکپارچه مرا یاری کنید سعادت دیدار ما را از دست نداده و میمنت دیدارمان به تأخیر نمی‌افتد.(1)

ولی مردم آن روز نیز حرکتی نکردند و با عمل خود، امام زمان علیه‌السلام را به آخر صف و برای زمان‌های آینده فرستادند. باید با درد و رنج تمام بگوییم امام عصر ارواحنا فداه برای هر نسلی به سر صف می‌رسید ولی هر نسلی او را به آینده‌های دور مربوط می‌دانست.(2)

? 1)«و لو ان اشیاعنا وفقهم اللّه لطاعته…» بحارالانوار، ج 53، ص 177
2)نجان یافتگان امام زمان علیه‌السلام ، ص 3